De doffe plof waarmee zijn voetjes op de plankenvloer landen, in de kamer boven me. Dat is het geluid waarmee ik iedere ochtend gewekt word. Daarna het krakende hout van de trap. Het zachte smakken van zijn lippen. Een zoen. The sweetest symphony.
Ik glimlach al voor de dag begonnen is.
Ik houd de dekens omhoog. Hij schuift naast me het bed in. Vaak zeggen we niets. We liggen lepeltje, zijn hoofd op mijn arm. Het is de warmste en meest veilige plek van de dag. Van mijn leven.
Die ochtend glipt hij naast me en gaat rechtop zitten. Hij is ernstig. ‘Mama. Ik wil eens naar Italië gaan met jou. En met papa. Met mama én met papa. Gaan we dat doen?’ Plaaggeesten hebben hem die droom langs zijn kleine oor ingegoten afgelopen nacht. ‘Dat gaat niet, lieverd.’ ‘Maar waarom niet?’
‘Omdat je papa dat niet wil’, zou het enige eerlijke antwoord zijn. Maar dat kan ik niet zeggen. Dus zeg ik niks. In dit huis liegt men niet.
Ik poets mijn tanden. Of althans: het meisje in de spiegel doet dat. Ik probeer mijn gedachten te volgen, die uitgezwermd zijn als spelende kinderen op een warme zomeravond. Alleen is het in mijn hoofd niet warm. Op de radio wordt plots niet onderhandeld met Koning Liefde. De armbeweging met de tandenborstel stokt. In rewind vliegen al mijn gedachten terug naar binnen. Uit het niets barst ik in snikken uit. Daar zijn we de mist ingegaan, dat onderhandelen. De deal is afgesprongen. De relatie failliet.
We gaan huizen kijken: de mama, de papa en de zoon. Net echt. Toevalligerwijs is dat zo gelopen. Samen zoeken we naar oplossingen om een huis te kopen zonder geld. En al wat ik kan denken is: het is jouw schuld. Het zou zoveel makkelijker zijn als…
Maar dat mag ik niet denken.
Want het is beter zo. Voor hem daar, die achttien kilo aan gezamenlijk vlees en bloed. Er zijn geen kampen voor hem om een onmogelijke keuze tussen te maken. En sowieso is het ook beter voor ons. Er is meer rust nu. Co-ouderschap betekent hier: tenminste in het ouderschap niet alleen zijn.
Maar er zitten hiaten in het systeem. We kunnen nooit meer helemaal niet samen zijn. Onze geschiedenis, zelfs met al haar oorlogen, heeft geen afbreuk gedaan aan wie hij is: de enige man tot nog toe van wie een kind welkom was. De man die het beste en het slechtste van me heeft gezien. En we zijn er nog, allebei. Ik vraag me vaak af wat dan wel genoeg zal zijn voor hem.
Dat betekent niet dat er geen plaats is voor anderen. Eens je geleerd hebt lief te hebben met een vol hart, wordt dat hart alleen maar groter telkens er iemand bij komt. Er is liefde genoeg voor iedereen. Valt er iemand weg, dan zit daar geen gat om op te vullen. Het krimpt alleen een beetje. Ik heb het nooit begrepen, dat mensen beweren dat liefde soms niet genoeg is. Dat is niet waar. Het enige wat er toe doet, is de angst voor de implicaties van liefde, en of die klein te krijgen is.
Ik moet me erbij neerleggen: ik weet niet hoe het moet, hem niet graag zien. Maar ook dat is goed zo. Graag zien betekent niet noodzakelijk dat je samen bent. Houden van is niet het hebben van. Echte liefde stelt zulke voorwaarden niet. Echte liefde overstijgt dat allemaal. Die laat je los.
Inkelspielchen 
Heel erg herkenbaar. Hier in het ploeteren zo vaak een goudomrand beeld van hoe het had kunnen zijn. Denken dat zijn nood om alleen te zijn en geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen, of niet te moeten investeren, niet opweegt tegen de dagelijkse struggle waar ik met de moed der wanhoop doorga, om zonder geld, zonder tijd, zonder moed, zonder veek netwerk en in m’n uppie, die kleine mannekes groot & goed te krijgen.
Het is zijn schuld. Het zou zo veel makkelijker zijn als…
Sterke Inke, dank voor woorden.
En als je een plan hebt over hoe je een huis koopt zonder geld, hoor ik het graag :).